Een echte Winterswijkse met Marokkaanse roots. Dat is Nadia Zerouali. Een blad voor de mond neemt ze zelden. Maar wat ze zegt komt uit een goed hart. Kritiek op Nederland geeft ze omdat ze juist zo van dit land houdt. Nadia is 100% zichzelf en van niemand afhankelijk. Nodig je haar uit, maak dan je borst maar nat voor haar ‘recalcitrante sausje’. Samen met Food Inspiration blikt ze terug op een 2020. Het was voor haar een bewogen jaar met een lager inkomen en relatiebreuk aan de ene kant en zinvoller werk en bewustzijn aan de andere kant.

Foto's door: Nina Slagmolen

“Met een yes-gevoel ging ik dit jaar in. Eindelijk zou ik echt geld gaan verdienen met mijn werk. Ik heb er altijd voor gekozen om dingen te doen die ik leuk vind. Dat is per definitie niet erg commercieel. Mijn Couscousbar in Amsterdam en de mediterrane productlijn SOUQ in Albert Heijn kostten beide in het begin veel geld. Dit jaar had ik het eindelijk lekker op de rit. Dankzij jaren werk kwamen er ook allerlei interessante voedselvraagstukken mijn kant op. Fantastisch. Ergens mijn maatschappelijke recalcitrante sausje overheen gooien was altijd vrijwilligerswerk. Nu kreeg ik ineens betaald voor mijn kennis en werkvelden. Wat wilde ik nog meer?”

Leegte 

“Toen kwam corona. Zo ging mijn agenda van overvol naar totale leegte. Alles werd geschrapt. Eigenlijk vond ik het niet eens zo erg. Ruimte creëren lukte me zelf nooit. Het riep ook vragen op: hoe nuttig is mijn werk eigenlijk, in vergelijking met het werk van mijn zusjes in de zorg? Door me te richten op de Support Your Locals acties in de buurt voelde ik me nuttiger.”

Eyeopener

“Een crisis als deze maakt opeens duidelijk wat belangrijk is. Het laat exact zien hoe stom ons eetsysteem in elkaar zit. Zo zijn we afhankelijk van de import van bijvoorbeeld uien en aardappelen, terwijl onze eigen boeren met overschotten zitten. Mensen hebben geen idee. Voorheen kon je jezelf makkelijk afsluiten. Maar met die bergen overgebleven aardappels in het nieuws niet meer. Ik hoop dat het een eyeopener is: het kán lokaler.”

Knuffelen 

“Dat ik zelf een jaartje minder geld verdien, is niet zo erg. Ik hoef geen mensen te ontslaan. Wat ik wel mis is knuffelen. Niet te doen dat dat niet kan. Ik ben heel joviaal en aanrakerig. Het is prima om vreemden wat meer op afstand te houden, maar m’n naasten aanraken mis ik wel. Mijn relatie heeft corona helaas ook niet overleefd. Ik was bijna vier jaar samen, maar mijn ex-partner woont in Marokko. We hebben elkaar vanaf januari niet meer gezien. Heftig.”

Schaapjes 

“Uitleggen waarom ik zo goed als geen vis en vlees meer eet, voelt als vechten tegen de bierkaai. ‘Jij houdt toch van lekker eten en gastronomie’, zeggen mensen dan. Dat klopt, maar qua duurzaamheid voelt het niet goed om het zo maar te eten. Tenzij het dier goed geleefd heeft, op de juiste manier geslacht wordt en vervolgens van kop tot staart gegeten wordt. Dan neem ik gerust een stukje. Ik ben geen goed praktiserende moslim, maar noem mezelf wel moslima. En binnen de islam hoort een schaap een goed leven te hebben en bijvoorbeeld niet te zien hoe z’n medeschaapjes geslacht worden. Daar kan ik me helemaal in vinden."

Opstaan 

“Of je nou mijn programma’s bekijkt of boeken leest, ik ben altijd Nadia. Iedereen weet wie ik ben en waar ik voor sta. Als ik kritiek heb op Marokko, is dat omdat ik Marokkaanse roots heb. Heb ik kritiek op Nederland, dan is dat omdat ik Nederlandse ben. Wat mensen er ook van denken: het is nooit uit negativiteit. Ik houd van Nederland en wil dat we weer teruggaan naar het Nederland waar ik ben geboren en opgegroeid, en dan nog beter! We gaan achteruit in plaats van vooruit. In openheid en tolerantie. We zijn schofteriger geworden. Hoe haal je het in je hoofd om een hulpverlener of buschauffeur agressief te bejegenen? We moeten opstaan en zeggen: dit willen we niet.” 

“Samen eten is de oplossing voor heel veel problemen en misverstanden."

Oplossing 

“Wat mij betreft is eten de oplossing voor heel veel problemen en misverstanden. Dat klinkt hoogdravend, maar koken en samen eten is de basis van ons mens-zijn. Elkaar het respect gunnen: ik eet jouw eten, jij het mijne. Daar begint de verbinding. Aan tafel kun je met elkaar het gesprek aangaan. Zolang dat niet gebeurt wordt het moeilijk. Voor wie wil: ik faciliteer graag.”

Een uitgebreide versie van dit artikel verscheen in het Food Inspiration print magazine editie 9. Klik hier om lid te worden, of een losse editie te bestellen.