Als er geen nieuwe wetgeving komt moet bakker Edwin Klaasen straks per maand 30.000 euro extra betalen aan gas en elektra. Dan kan hij financieel gezien beter stoppen met zijn start-up Broodheeren. Toch heeft hij vertrouwen in de toekomst van zijn bakkerij annex kenniscentrum. 

Edwin Klaasen werkt al lang als bakker.  Voordat corona losbarstte begon het bij hem al te kriebelen. De plannen om een project te starten dat helemaal om zijn liefde voor het vak en het delen van kennis draait, hadden langzaam liggen gisten. De tijd was rijp. En toen barstte de ellende los. Hij kreeg een zware optater van covid en ervoer tropencoronajaren als bakker voor de horeca. Het zorgde voor onzekerheid over gezondheid en ondernemerschap, maar nooit over de vraag of hij persoonlijk op de juiste weg zat. Broodheeren moest er komen. Hij nam afscheid van zijn vorige project en in het najaar van 2021 was het zover. De deuren openden, het coronatij leek langzaam gekeerd door vaccins en er gloorde hoop op een terugkeer naar normaal, die er begin 2022 kwam.

En toen voel Poetin Oekraïne binnen en was er van het ene op het andere moment een gierende energie- en grondstoffencrisis die met name energie-intensieve bedrijven midscheeps raakt. Hoe kun je nog ondernemen onder die omstandigheden? Na een valse coronastart, werd start-up Broodheeren nog een keer pootje gehaakt. Genoeg om moedeloos van te raken. Maar niet als je Edwin Klaasen heet. “Ik voel me rijk. Natuurlijk is het lastig ondernemen, maar ik heb dit eerste jaar zoveel teruggekregen van mensen en bedrijven die me steunen en me iets gunnen dat ik snel uit de startblokken kon. Wat wil je nog meer? De crises maken me wel eens vermoeid en ik lig ’s avonds zeker wel eens te piekeren wanneer de goede zeven jaren komen. Maar ik voel me qua omzet en relaties die ons het gunnen altijd positief. Door alles heen.”

Puur en persoonlijk

Klaasen ziet zowel de voor- als de nadelen van zijn start-upfase. “We zijn begin oktober pas een jaar aan het bakken. Doordat ik een sterk netwerk heb, gaat het heel erg snel allemaal en dat is ontzettend fijn. Dat er opeens een tweesterrenchef in de bakkerij staat die hoort dat ik weer bezig ben en hier meteen komt kijken omdat hij mijn brood weer wil, dat er op Gastvrij Rotterdam zoveel mensen naar me toekomen, dat een connectie uit België speciaal komt kijken… dat vertrouwen ontroert en motiveert me. Ze komen terug voor een product dat uit mijn hoofd, hart en handen komt en dat maakt de verbinding voor mij puur en persoonlijk. Ik merk daarnaast dat er veel starters zijn in de horeca die zich nu oriënteren op leveranciers. Daar liggen kansen, maar het is wel hard werken om iedereen aan boord te krijgen. Mijn partner Vivian blogt over eten en daar krijg ik ook weer leads uit, en zo pionieren we samen. Ik zie wel dat klanten minder afnemen. Restaurants die opeens alleen in het weekend nog lunch draaien vanwege personeelsgebrek. Voor iedere klant vroeger, moet ik er nu twee hebben om dezelfde volumes te draaien.” Klaasen is mede daar om blij dat Broodheeren meer is dan een producent. “We geven veel opleidingen en workshops. Het is een andere manier van netwerken en kennisdelen en maakt het werk rijker en het bereik groter. Sowieso is er veel meer afwisseling nu: ik draai productie, doe sales, productontwikkeling en stuur een team op kantoor aan. Mijn werkhorizon is veel breder geworden.”

"Misschien moeten sommige bakkers wel in energielockdown"

Trotse bakker

Natuurlijk is de onzekere start-upfase niet alleen maar positief. Ook de bakker maakt zich druk om de torenhoge energie- en grondstoffenprijzen. “Het baart me zorgen. Mijn contract loopt nog ruim een half jaar door, maar ik moet er niet aan denken dat ik straks de marktprijzen moet betalen. Dan komt er dertigduizend euro per maand bij. Misschien moeten bakkerijen dan wel in energielockdown. Het is met de huidige stand van zaken goedkoper tijdelijk te sluiten tot de prijzen minder krankzinnig zijn. Ook zonder de energieprijzen is het trouwens al lastig dat de grondstoffen zoveel duurder zijn geworden. Ik weiger concessies te doen in de kwaliteit, maar dat is wel heel erg duur nu. Ik ben ontzettend blij met mijn team en trots op de negen man die hier voor ons werkt. Als ik zie dat hun koopkracht onder druk staat, wil ik goed voor ze zijn en zien wat ik kan doen om dat als werkgever te compenseren. Alle factoren maken het een ingewikkelde tijd om te ondernemen. We bezuinigen op verbruik en ondernemen zo scherp voor de wind als we kunnen, maar al mijn spaargeld zit in deze nieuwe bakkerij. Ik heb niet veel bewegingsruimte.”

Ondanks al die uitdagingen voelt Klaasen vooral veel trots. “Op mijn jonge team, dat ik een meisje van twintig een presentatie over het vak kan laten geven aan vijftien man, op het feit dat ze hier zelfstandig draaien als ik op Gastvrij Rotterdam sta, en ook als ik hier om zeven uur ’s ochtends binnenkom en kippenvel krijg als ik de lichten aan doe. Ik heb de muren hier zelf helpen bouwen, de ovens zelf geïnstalleerd, mijn kinderen werken soms mee in de bakkerij… Het is echter en hechter dan ik ooit heb kunnen werken, zo eigen en onvervreemdbaar. Daar komt denk ik ook een deel van de fans vandaan. Als iemand hier op bezoek komt, moet ik soms zeggen dat hij heel even moet wachten omdat ik de broden nog uit de oven moet halen. Hoe puur wil je het hebben? Dat gevoel van trots en ambacht, daarin delen mijn klanten.”