Door 
Er zijn duizenden individuen die elke dag in onze voedselproductieketen werken: op akkers, in fabrieken, in de logistiek, in restaurants en in winkels. Zij voorzien hun medemensen van voedsel. En hoewel hun werk essentieel is, worden ze vaak over het hoofd gezien. Veel van deze professionals hebben een migratieachtergrond. In de Verenigde Staten is het gros van deze medewerkers afkomstig uit Midden-Amerika. Ze werken onder zware omstandigheden en worden geconfronteerd met onvoorstelbare uitdagingen. En dat terwijl ze nauwelijks toegang hebben tot basisvoorzieningen. Velen van hen zijn nagenoeg onzichtbaar voor de gemeenschappen waar ze werken en wonen. Dit project streeft ernaar dat te veranderen.
Mónica Ramírez, oprichter en voorzitter van de non-profitorganisatie Justice for Migrant Women, heeft een storytelling-project opgezet, onder de naam ‘The Humans Who Feed Us’, waarin ze deze individuen – hun verhalen, bijdragen en prioriteiten – centraal stelt. Het project geeft een gezicht aan werknemers in de voedselketen en bevordert een gevoel van trots, verbondenheid en geborgenheid. Het toont ook de onderlinge afhankelijkheid tussen agrarische en productiebedrijven, de mensen die er werken en de consument.
"Het project geeft een gezicht aan werknemers in onze voedselketen”
The Humans Who Feed Us werd gelanceerd in augustus 2021 in Ohio, met de focus op het delen van verhalen van agrarische werknemers. Vier maanden later werd het landelijk uitgerold in de Verenigde Staten en besloot Ramírez het uit te breiden naar immigranten die werkzaam zijn in de totale voedselproductieketen. Het project wil bijdragen aan een meer positieve perceptie rond arbeidsmigratie en bewustwording van behoeften en uitdagingen waarmee deze individuen zich geconfronteerd zien.
De verhalen gaan over immigranten die werken in de Verenigde Staten. En hoewel de situatie daar en hier anders is, vraagt het niet veel van ons voorstellingsvermogen om te realiseren dat gelijksoortige verhalen – vaak getekend door oorlog, kansenongelijkheid en armoede – ook in Nederland op te tekenen zijn.
Ontdek de verhalen van enkele buitengewone werknemers »
Irma - Mexico
"Mijn naam is Irma en ik kom uit Oaxaca, Mexico. 25 jaar geleden ben ik naar de Verenigde Staten geëmigreerd om een betere toekomst na te streven. Ik kom uit een arm dorp en ik zocht een beter perspectief voor mijn toekomst. In Mexico werkte mijn familie als landarbeiders en verdiende ik slechts 150 pesos per dag. Het verhuizen naar de Verenigde Staten was een goede beslissing, omdat het me in staat stelde om mijn ouders en mijn zus te ondersteunen."
"In Ohio pluk ik appels, maar ik ben door het hele land gereisd voor mijn werk. In Florida pluk ik aardbeien en in Californië oogst ik druiven. Toen ik voor het eerst in Ohio aankwam, stond ik voor tal van uitdagingen. Ik kende niemand, ik sprak de taal niet, het eten en alle gewoontes waren anders. Het vertrouwde comfort van een bekende omgeving wat we vaak voor lief nemen ontbrak. Je land verlaten als migrant betekent veel achterlaten en je niet op je plek voelen. Mensen kijken naar je alsof je er niet bij hoort, maar gelukkig is de gemeenschap in de loop der jaren gastvrijer geworden."
"Ik ben God dankbaar. Ik heb een baan en ik kan mijn familie ondersteunen. Ik heb goede relaties opgebouwd met de boeren waarvoor ik werk in Ohio. Ondanks alles mogen immigranten zoals ik van geluk spreken dat we de Verenigde Staten hebben gehaald, ook al moeten we er keihard voor werken."
Magdalena - Mexico
"Mijn naam is Magdalena en ik werk al meer dan 45 jaar als landarbeider, sinds ik 18 jaar oud was. Mijn familie migreert jaarlijks van Texas naar Ohio voor het oogstseizoen. We werkten 30 jaar lang voor dezelfde boer, waar we tomaten oogstten, totdat hij met pensioen ging. De afgelopen 15 jaar oogsten we komkommers voor een andere boer. Het maakt me trots dat mijn familie al zo lang werk heeft in dezelfde provincie."
"Nu mijn kinderen volwassen zijn, reis ik alleen met mijn man naar Ohio. Landarbeiders en boeren zijn afhankelijk van elkaar. Als de boer ons goed behandelt, blijven we terugkomen; als we ons werk niet goed doen, worden we niet meer gevraagd. Het leven als landarbeider is ontzettend zwaar, we werken in extreme hitte en in de volle zon, maar ik vind mijn werk leuk."
"Hoewel we de kans om hier te werken waarderen, is het belangrijk dat mensen begrijpen dat hier in Ohio landarbeiders nog elke dag racisme ervaren, vooral in de gezondheidszorg. Omdat de meeste werknemers geen Engels spreken, help ik met vertalingen. Het voelt alsof ze extra worden benadeeld vanwege de taalbarrière. Ik ben regelmatig getuige van de slechte behandeling die ze ondergaan, en heb dat ook bij mijn eigen familie meemaakt."
Sanela - Bosnië
"Mijn naam is Sanela en ik kwam in 1998 als vluchteling uit Bosnië naar de Verenigde Staten. Ik sloot me aan bij mijn zus, die al in San Francisco woonde. Ik was 18 jaar oud en had geen verwachtingen meer van het leven. Ik verlangde simpelweg naar vrijheid en wilde de oorlog in mijn thuisland ontvluchten. In eerste instantie werkte ik ongeveer 20 jaar in de restaurantindustrie, maar daarmee ben ik gestopt vanwege de onveilige werkomgeving. Nu run ik mijn eigen cateringbedrijf en organiseer ik pop-ups. Ik voel me echt welkom in mijn gemeenschap."
"Ik ben dankbaar voor mijn leven hier, mijn kinderen en de steun van Oakland Bloom, een non-profitorganisatie die immigranten, vluchtelingen en BIPOC-koks (bipoc = black, indigenous and people of color) ondersteunt bij het starten van hun eigen foodbedrijf. Als kind werkte ik samen met mijn moeder op een boerderij, waar we groenten verbouwden. Die ervaring heeft nog altijd invloed op de manier waarop ik kook en eet: gezond en met verse ingrediënten. Mijn droom is om een Bosnisch restaurant te openen waar de geur van versgebakken burek in de lucht hangt, en waar ik bekend sta om het serveren van geweldig eten. Ik zou graag willen dat wanneer mensen mijn eten proeven, ze een beetje van mijn geschiedenis meekrijgen, en dat de gemeenschap dichter bij elkaar komt door de kracht van voedsel."
Rosa - Mexico
"Mijn naam is Rosa. Ik kom uit Colima, Mexico. Ik kwam in 1992 op negenjarige leeftijd naar de Verenigde Staten. Mijn vader besloot ons hierheen te brengen omdat hij vreesde voor politieke vervolging in ons land. Op 17-jarige leeftijd begon ik te werken als serveerster in een hotel, en later werkte ik bij een plantenkwekerij. Momenteel werk ik al zes jaar als vrachtwagenchauffeur en vervoer ik goederen zoals vlees, gekoelde levensmiddelen, fruit en groenten en landbouwproducten. Ik ben dankbaar dat ik in dit land woon, omdat het mogelijkheden biedt voor mijn persoonlijke groei en me in staat stelt om mijn familie te ondersteunen."
"Ik ben erg trots op mijn werk, op het feit dat ik Latina ben en dat ik mijn roots nooit heb verloochend. Ik streef ernaar een inspiratiebron te zijn, vooral voor andere vrouwen. Mijn boodschap aan hen is dat we alles kunnen bereiken wat we ons ten doel stellen; we moeten alleen volhouden. Mijn advies aan andere vrouwen is om zich niet door angst te laten tegenhouden. Het leven kan moeilijk en zwaar zijn en soms houdt angst ons tegen om de dingen te doen die we willen doen. Maar als we hard werken en de moed niet opgeven, dan ben ik overtuigd dat we kunnen slagen."
Mirna - Mexico
"Mijn naam is Mirna en ik kom uit Chihuahua, Mexico. Ik ben in 1995 naar de Verenigde Staten geëmigreerd op zoek naar betere kansen voor mijn familie en kinderen. Mijn eerste baan toen ik in de Verenigde Staten aankwam, was huizen schoonmaken, en later werkte ik in de housekeeping van hotels. Na verloop van tijd besloten mijn man en zwager om hun eigen tortillabedrijf te beginnen. Sinds 2016 zijn mijn schoonzus en ik verantwoordelijk voor het runnen van het bedrijf."
"Toen we in Colorado arriveerden, was er nog niet zo'n grote Spaanstalige gemeenschap. Dat was een lastige periode. In de loop der tijd zijn er veel meer andere Spaanse families naar deze omgeving verhuisd, vaak met de garantie op zak dat ze hier direct aan het werk konden. Ik denk dat de gemeenschap ons nu veel meer accepteert, dan toen we 25 jaar geleden aankwamen."
"Ik ben dankbaar voor alles wat dit land me heeft gegeven. Dit land biedt veel kansen, en het is belangrijk om te leren hoe we er optimaal gebruik van kunnen maken. Na 25 jaar is het mijn belangrijkste doel om mijn kinderen te ondersteunen bij het afronden van hun studie en het starten van hun carrière. Ik wil blijven werken en zo bijdragen aan mijn gemeenschap."
Maria Guadalupe - Mexico
"Mijn naam is Maria Guadalupe en ik kom uit een klein stadje nabij Zamora, Michoacan, Mexico. Vanwege financiële problemen binnen ons gezin, besloot ik naar de Verenigde Staten te emigreren. Met de steun van mijn familie reisde ik naar Californië en later vestigde ik me in Ohio."
"In Ohio raakte ik betrokken bij het organiseren van de viering voor de katholieke feestdag van Onze-Lieve-Vrouwe-van-Guadalupe. De andere organisatoren en vrijwilligers zorgden ervoor dat ik me welkom voelde en ik heb veel vrienden gemaakt. In Ohio ontmoette ik mijn man en ik besloot om hier mijn leven te organiseren. Mijn man en ik hebben beide voor verschillende werkgevers gewerkt in de Verenigde Staten. Sommigen behandelden ons goed, terwijl anderen misbruik van ons maakten. We besloten dat een eigen bedrijf ons meer vrijheid zou geven om beslissingen voor ons gezin te nemen."
"Het leven in de Verenigde Staten heeft veel zegeningen met zich meegebracht. Ik onmoette er mijn man, we stichtten ons gezin en werden eigenaar van een bedrijf. Ik ben zelfs in staat geweest om in de beginjaren thuis te blijven bij mijn kinderen en te focussen op hun opvoeding toen ze nog heel jong waren. Onze dromen zijn uitgekomen en ik ben dankbaar voor iedereen die ons in de gemeenschap heeft verwelkomd. Tijdens deze reis hebben we ons nooit alleen gevoeld. Vandaag is dit ook ons thuis."
Jacobo - Mexico
"Mijn naam is Jacobo en ik ben 32 jaar, afkomstig uit Chiapas, Mexico. De afgelopen acht jaar reisde ik op en neer tussen de Verenigde Staten om te werken via een speciaal visumprogramma. De eerste drie jaar werkte ik in Kentucky, en de afgelopen vijf jaar werkte ik bij Riehm Farms in Ohio. In Mexico heeft mijn familie een kleine koffieplantage, maar die levert niet genoeg inkomen op om ons gezin te onderhouden. Het deelnemen aan het gastarbeidersprogramma bood een veilige mogelijkheid om in de Verenigde Staten te werken."
"Over het algemeen zijn consumenten zich niet bewust van wat er gebeurt in de voedselproductie en wie er achter de schermen aan het werk zijn. Ze zien ons niet. Maar in de keten zijn we van elkaar afhankelijk. Boeren en landarbeiders moeten als één team samenwerken met dezelfde visie en doelen. Boeren willen goede kwaliteit voedsel verbouwen, en wij willen goed werk leveren om het beste product te produceren. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen begrijpen dat ons werk en onze relatie een cirkel van wederzijdse ondersteuning is. Via ons werk helpen we consumenten om eten op hun tafels te krijgen. Op hun beurt ondersteunen boeren en consumenten ons, om onze families in Mexico te voeden door ons van werk te voorzien."
Patricia - Mexico
"Mijn naam is Patricia Ortiz en ik kom uit Jalisco, Mexico. Ik ben op zevenjarige leeftijd naar de Verenigde Staten verhuisd vanwege het werk van mijn vader. In de loop der jaren heb ik verschillende banen gehad, maar inmiddels werk ik al meer dan 15 jaar in de restaurantindustrie. Op dit moment run ik mijn eigen restaurant. Hoewel ik al vele jaren in het land ben, ben ik nieuw in Fremont, Ohio. Hoewel de mensen hier vriendelijk en gastvrij zijn, doet het me verdriet om de negatieve houding te zien van nieuwkomers in de gemeenschap. Daarom vind ik het zo belangrijk om de positieve impact van migrantenwerk te benadrukken."
"Ik ben dankbaar voor de zegeningen die het leven me heeft gegeven, waaronder mijn baan, mijn klanten en de steun voor mijn bedrijf. Ik houd van mijn werk en van mijn restaurant, maar ik zou ook graag meer willen reizen. Het is hier vaak een komen en gaan van mensen. Ze komen eten en verlaten het restaurant zonder te weten wie ik ben, waar ik vandaan kom of waarom ik ervoor heb gekozen om me hier te vestigen. Daarom ben ik dankbaar dat Justice for Migrant Women mijn verhaal deelt."
Sital - Nigeria
"Mijn naam is Sital Banat Muktari en ik ben opgegroeid in een kleine gemeenschap in Nigeria. Ik kwam in 2008 naar de Verenigde Staten om te studeren en mijn onafhankelijkheid te vieren. In 2020 begon ik me te richten op voedsel. Ik heb nu een bedrijf genaamd The Hausa of Vegan, dat geworteld is in Nigeriaanse smaken. Koken is mijn ware passie geworden."
"Het ervaren van racisme in de Verenigde Staten was zowel zeer teleurstellend als leerzaam voor mij. In Nigeria had ik geen idee wat racisme was, omdat ik opgroeide met mensen om me heen die eruit zien zoals ik. Hier moest ik me aanpassen aan het idee 'zwart te zijn'. Dat heeft me zeker de lelijke kant van sommige mensen laten zien, maar het heeft ook mijn inlevingsvermogen en compassie vergroot."
I"n Oakland voel ik me op mijn gemak en welkom. Maar ik wou dat mensen meer moeite zouden doen om meer over ons, immigranten, te leren. De offers die we brengen, zoals het achterlaten van familie en vrienden, blijven vaak onopgemerkt. Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid en waardeer initiatieven zoals het project The Humans Who Feed Us, omdat ze het voedselproductieproces van zaaien tot oogsten en koken belichten. Het helpt ons beseffen dat we allemaal verbonden zijn via voedsel."
