Door 
"We konden werkelijk niks verzinnen wat het bedrijf pijn zou kunnen doen."
Bouwe Metz werkte ruim 10 jaar voor horeca-uitzendbureau Mise en Place, waar hij de functie van International Marketing Communicatie & Recruitment Manager vervulde. Vanwege de coronacrisis vroeg het bedrijf in april het faillissement aan. Bouwe en zijn vrouw Carmen, die ook voor het bedrijf werkte, kwamen daardoor thuis te zitten.
Als ik Bouwe bel om te vragen hoe het met hem is klinkt hij opgewekt. Hij is een beetje verdrietig dat het bedrijf er niet meer is, maar de herinneringen blijven.
Bouwe: “In januari zaten wij met het directieteam bij elkaar. 2020 zou het jaar worden van grote groei. Vorig jaar hebben we een reorganisatie doorgemaakt. We stonden er nu echt klaar voor. Het zag er waanzinnig goed uit. Het werd het jaar waarin we serieus geld zouden gaan verdienen. De Formule 1, het Europees Kampioenschap voetbal, Lowlands, Zwarte Cross, we hadden ze allemaal te pakken voor dit jaar. Ik zie ons als directie nog bij elkaar zitten in januari. We vroegen ons zelfs af of we bestendig zouden zijn tegen een crisis. Ons antwoord was ja: we konden werkelijk niks verzinnen wat het bedrijf pijn zou kunnen doen.”
"Het moment dat het bedrijf failliet werd verklaard was heel onwerkelijk."
Zag je het faillissement aankomen?
Bouwe: “Eerlijk gezegd, totaal niet. Begin maart hadden we de eerste coronameeting. We besloten om op de locaties handgels te gebruiken en een mail uit te sturen waarin we medewerkers opriepen om extra te letten op hygiëne. We hadden toen nooit kunnen bedenken dat een maand later de winkel om zou vallen. BOEM.”
Kort na die meeting wordt Mise en Place door de ene na de andere opdrachtgever gebeld. Opdrachten worden afgezegd en events gecanceld. Het bedrijf was internationaal actief, terwijl de NOW-regeling alleen gold voor medewerkers die in Nederland werkzaam zijn. Voor het bedrijf betekende de lockdown daardoor een verlies van zo’n 5 ton per maand. Vanwege dat verlies, en het gegeven dat er voor de komende maanden wereldwijd vrijwel geen event meer wordt georganiseerd waar meer dan 100 mensen bijeenkomen - het moment waarop Mise en Place normaal gesproken werd ingevlogen - wordt de beslissing genomen het bedrijf te staken.
Bouwe: “Het moment dat het bedrijf failliet werd verklaard was heel onwerkelijk. Die periode tussen het praten over extra handgels en het faillissement ging bizar snel.”
Dat moet voor jouw persoonlijk ook een heftig moment zijn geweest.
Bouwe: “Mijn vrouw Carmen en ik werkten allebei voor Mise en Place. Van de ene op de andere dag werd alles onzeker. Het was overweldigend om te zien hoeveel belletjes, berichtjes en bloemen we ontvingen van vrienden en familie. Iedereen leefde met ons mee. Dat was heel ontroerend om te zien.”
"Ik gebruik deze tijd vooral ook voor zelfreflectie en het volgen van trainingen."
Wat ga je nu doen?
Bouwe: “Carmen is doorgestart bij De Nieuwe Lichting, de partij die Mise en Place heeft overgenomen. Ik ben aan het solliciteren. Ik heb een aantal lijntjes uitstaan, en ik gebruik deze tijd vooral ook voor zelfreflectie en het volgen van trainingen. En om terug te kijken op de geweldige tijd die we met elkaar gehad hebben. Mise en Place was echt een jongensdroom die uitkwam.”
Niet alleen als ik Bouwe spreek, maar ook in gesprek met vele andere medewerkers van Mise en Place bemerk ik altijd een enorme liefde en passie voor het bedrijf. Een gevoel van saamhorigheid, vriendschap, ambitie en optimisme. Zelfs nu het bedrijf officieel niet meer bestaat blijft dat gevoel overheersen.
Wat maakte Mise en Place zo’n bijzonder bedrijf?
Bouwe: “Voor veel mensen van buitenaf waren we misschien een plat uitzendbureau, maar voor ons voelde dat heel anders. We hadden er een hele structuur omheen geknutseld waarmee we studenten hielpen om zichzelf te ontwikkelen, zowel op zakelijk als op persoonlijk vlak. Dat was ook eigenlijk de core business van ons bedrijf: jonge mensen beter maken. We organiseerden summer camps, gingen met elkaar op wintersport en lieten onze jobpers over vuur lopen met een persoonlijk doel in ogen. Alles om hen te helpen in hun groei en om hun dromen uit te laten komen.”
"Onze drive om jonge mensen te helpen om hun droom achterna te gaan is er nog steeds."
Wat verdrietig dat met jullie val je die jonge mensen nu niet meer kunt helpen.
Bouwe: “Dat betreur ik nog het meest. Ik genoot er iedere keer van als ik iemand kon helpen in het realiseren van zijn of haar droom. Dat klinkt heel groot hè, maar uiteindelijk waren het soms kleine dingen waar je mensen mee kon helpen. Iemand die na jaren van geen contact weer contact zocht met zijn vader. Of een ander die eigenlijk niet durfde maar na lang twijfelen toch een wereldreis is gaan maken. Als je jonge mensen kunt helpen met het zetten van zo’n klein stapje, kan je echt iets groots voor ze betekenen. Dat vond ik altijd interessanter dan dat het team met een netjes gestreken overhemd op tijd voor Hotel Okura stond voor een bepaalde opdracht.”
Kun je die bijzondere vibe die jullie hadden in het bedrijf niet in een ander bedrijf terugbrengen?
Bouwe: “Onze drive om jonge mensen te helpen om hun droom achterna te gaan is er nog steeds. Een nieuwe Mise en Place zal moeilijk te kopiëren zijn. Dat is ooit begonnen in een garagebox. Na zoveel jaar ga je na alles wat je hebt geleerd en gedaan niet weer opnieuw beginnen. Maar misschien wel in een andere vorm.”
“Voor nu vier ik het leven in mijn achtertuin, met mijn gezin en een grote lach op mijn gezicht vanwege alle fantastische momenten die we met alle medewerkers hebben mee mogen maken.”
Met een gedachte blijf ik achter zodra ik de telefoon neerleg na het gesprek met Bouwe: die man die komt er wel weer. Want ondanks dat Mise en Place er niet meer is, blijft het bijzondere gedachtegoed dat binnen het bedrijf heerste bestaan.
Meer verhalen uit de crisis vind je in het Food Inspiration magazine
